مونیکا نادی روز جمعه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا افزود: متاسفانه رویکردها در طرح های حمایتی یا ساماندهی کودکان کار با این دیدگاه نیست که مشکلات آنان ناشی از مشکلات اقتصادی است بلکه بیشتر روی حوزه مقصر انگاری افراد متمرکز هست.

وی ادامه داد: همچنین در طرح هایی که برای کودکان کار در پیش گرفته شده است بیشتر از آنکه این راه حل ها، حمایتی باشد، طرح ها حالت ضربتی و برخوردهای ناگهانی دارد. این طرح ها به جای اینکه روی این امر متمرکز باشد که آنها دیگر به کار برنگردند، روی این امر متمرکز است که کودکان از سطح شهر جمع شوند؛ بروند و دوباره برنگردند.

عضو کمیته حقوقی انجمن حمایت از حقوق کودکان گفت: به همین دلیل این طرح ها معمولا همیشه به مشکل برمی‌خورد. درحالیکه ما قوانین و مقررات در حوزه کار کودک زیاد داریم.

وی همچنین قرار داشتن کشورها در مرحله توسعه، مشکلات اقتصادی، مهاجرت های داخلی یا خارجی به شهرهای بزرگ و کمبود امکانات منجر به ایجاد چرخه معیوب اقتصادی را از عوامل اصلی پدیده کودکان کار برشمرد.

درباره تعداد کودکان کار در ایران و میزان پراکندگی آنها در شهرهای مختلف و ایرانی یا اتباع بودن آنها آمار دقیقی در دسترس نیست. اما یافته‌های تحقیقات و مطالعات مختلف نشان می‌دهد همواره شهرها به ویژه کلان شهرها بیشتر مخاطب کودکان کار است.

طبق اعلام مجلس شورای اسلامی در سال ۹۷ نیز بین ۳ تا ۷ میلیون کودک کار در ایران مشغول به کار هستند که به دلایل مشکلات اقتصادی، بیماری والدین(اعتیاد)، آسیب پذیر بودن خانواده و عدم وجود منبع فرهنگی برای تامین امورات زندگی خود و خانواده مجبور به کار کردن در اماکن مختلف مانند مراکز زباله سوزی، کارگاه‌های تولیدی، جمع‌آوری ضایعات آهن و پلاستیک مشغول به کار هستند.

حبیب الله مسعودی فرید معاون امور اجتماعی سازمان بهزیستی کشور نیز پیش از این درباره کودکان کار استان تهران گفته بود که با همکاری سازمان های مردم نهاد سالانه، حدود سه هزار و ۵۰۰ کودک در مراکز شبانه روزی و روزانه استان تهران پذیرش می شوند که خدمات مختلفی از جمله حمایت، نگهداری و توانمند سازی به آنان ارائه می شود.