شاید بپرسید چرا؟ ما یک مثال و چند پاسخ ساده برای شما داریمِ…

در حال حاضر، جهان، ایران، انسان و همه و همه با سرعتی باورنکردنی به سمت الکترونیکی شدن در حال حرکت هستند. تا همین چند سال پیش ما برای یک خرید ساده باید ساعت ها در صف طویل بانک ها برای برداشت پول نقد زمان و انرژی صرف میکردیم و بعد با همان پول نقد به خیابان و بازار می رفتیم که هزاران احتمال در انتظار آن بود، اما حالا با وجود عابر بانک ها و دستگاه های پوز، فقط کافی است یک کارت با خود داشته باشیم و حتی بدون مراجعه به بازار خرید خود را انجام دهیم.
اگر کمی خودمانی تر صحبت کنیم، همه ما دوست داریم کارها را به راحت ترین شکل ممکن انجام دهیم، اصلا چرا به سایه برویم؟ سایه خودش می آید.

اما به سراغ پاسخ ها برویم :

– این روزها نیکوکاران ترجیح می دهند موسساتی را برای فعالیت انتخاب کنند که فعالیت هایی شفاف و عملکرد با کیفیت تری ارائه می نمایند.
– این روزها نیکوکاران به راحتی به موسسات اعتماد نمی کنند، پس باید برای حفظ اطلاعات محرمانه، رسیدن کمک ها به مددجویان، ارسال گزارشات و همه فعالیت های موسسه بسیار دقیق و ظریف عمل نمود و اعتماد آنها را جلب نمود.
– این روزها سهم موسسات سیستماتیک از کمک های مردمی به طور چشمگیری بیشتر از موسسات سنتی است، به خصوص قشر تحصیل کرده و جوان جامعه گرایش به انجام امور به صورت الکترونیکی دارند.
– این روزها موسسات تبلیغات، اخبار و گزارش عملکرد خود را نه از طریق بروشور و عکس و … (که فقط چند صد نفر را جذب می کند) بلکه از طریق وب سایت ها و فضای مجازی ارائه می نمایند.
– این روزها باید گفت متاسفانه تعداد مددجویان آنقدر افزایش یافته است که پرونده سازی، حفظ اطلاعات محرمانه، پایش وضعیت به روز هر خانواده و کنترل کمک های آنها از عهده مددکاران خارج است و نیازمند به کارگیری هوش مصنوعی و سیستم می باشد.
– همگام شدن با موسسات خیریه برتر و رعایت استاندارد های آنها ار طریق روش های سنتی و معمول امکان پذیر نیست و قطعا موسسات سنتی محکوم به شکست خواهند بود.
– این روزها مدیریت شعب و سرکشی به آنها در یک شهر شلوغ به راحتی میسر نیست اما کنترل آنها از راه دور جایگزینی بسیار مناسب برای مدیران است تا به محض اراده تمام شعب را زیر نظر داشته و بر آنها نظارت کنند.